Rozdział 5 [ Battle Cry ]

     Po dziesięciu minutach chodzenia tam i z powrotem (marudząc przy tym coś w stylu „czy ty musisz być taki wielki?!”), Stiles wybrał, a raczej cudem znalazł dresowe spodnie zwężane w nogawkach, które Marco kupił rok temu, ale okazały się za małe i zapomniał się ich pozbyć, oraz o numer za dużą szarą koszulkę z nadrukiem „Play to win”. Gdy wyszedł z łazienki, Marco nie potrafił powstrzymać się przed uśmiechem.
     – Tylko się nie utop w tej bluzce.
     Chłopak zaśmiał się w odpowiedzi i stanął przed lustrem.
     – Czekaj, byłeś cały mokry, co znaczy, że pod spodem nic nie masz. – Marco uśmiechnął się zadziornie i zrobił krok w jego stronę. – Gdyby tak przez przypadek spadły ci spodnie...
     Nastolatek gwałtownie złapał gumkę od spodni, rumieniąc się.
     – Zjeżdżaj!
     – No dobra, dobra. – Podszedł i objął go w pasie, przyciskając swój umięśniony tors do jego pleców. – To co chcesz robić? – Poruszał sugestywnie brwiami i spojrzał na niego w lustrze.
     – No na pewno nic, co ty byś chciał. – Wystawił do niego język. – Na razie to napiłbym się czegoś. – Umilkł, zauważając podejrzany uśmiech mężczyzny. – Czegoś bezalkoholowego, mój drogi. – Spojrzał znacząco na jego bokserki. – Naprawdę? Calvin Klein?
     Po chwili obydwoje siedzieli w salonie na kanciastych, beżowych kanapach.
     Stiles siedział po turecku, trzymając w dłoniach kubek z gorącą czekoladą, tymczasem Marco popijał herbatę. Włączony telewizor zaczął transmitować reklamę, na co chłopak skrzywił się i po raz kolejny już, przełączył kanał.
     – Jakie masz plany na przyszłość? – Zapytał obojętnie, nie mając chwilowo pomysłu na inny, ciekawszy temat. Miał dość głuchego wpatrywania się w migający ekran, na którym wciąż zmieniany był program.
     – Ja? No... jeszcze nie wiem. Może pójdę do college'u albo na uniwersytet, albo oleję szkołę. – Nastolatek przekręcił oczami i wziął łyk napoju.
     – Ambitne plany. – Mężczyzna pokiwał głową z podziwem. –  Szczególnie z tym olaniem szkoły. – Nie przepadał za pogawędkami, ale przy nim wiele jego nawyków zmieniało się. – Masz może jakieś hobby albo talent, oprócz podniecania wszystkich wokół. – Stiles zaśmiał się, słysząc tę uwagę. – Wiesz, coś, co mógłbyś robić w przyszłości. Ja na przykład, będąc w twoim wieku, wyżywałem się na szkolnych szafkach, gdy byłem zły lub zdenerwowany. W efekcie byłem częstym gościem na dywaniku dyrektora. „Panie Marshall! To niedopuszczalne. Proszę się zachowywać, to nie przedszkole!” – Starał się naśladować głos dyrektora. – Staruszek nie miał racji, że trafię na dno. – Pokręcił głową i kontynuował. – Byłem agresywnym dzieciakiem, a teraz zostałem bokserem.
     Lawson słuchał z uwagą mężczyzny, a w międzyczasie chwycił z blatu telefon, który szczęśliwie spoczywał wcześniej w kieszeni bejsbolówki, ratując się przed zalaniem.
     Mężczyzna kątem oka spojrzał na wyświetlacz.
     – Kojarzę tego chłopaka. – Stiles zmarszczył brwi i spojrzał ze zdezorientowaniem na Marco. – No tego, z twojej tapety. – Zamarł, zastawiając się, a po chwili kontynuował z podejrzliwym uśmieszkiem. – Nie no, bez jaj. Ten charakterystyczny tatuaż zawsze będę kojarzył. Nie jest to czasem, ten no, jak mu tam... Jake...?
     – Bass. – Młody poprawił go i za chwilę pożałował czynu, rumieniąc się.
     – Stiles? – Spojrzał na niego z uniesioną brwią. – Czy ty oglądasz porno z gejami? – Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
     – Nie! – Krzyknął, udając oburzenie. – Zresztą, mógłbym cię o zapytać o to samo... Skąd go niby kojarzysz? – Spytał, poruszając się niezręcznie, szukając dogodnej pozycji.
     – Kojarzę go, bo jest też modelem. – Odparł spokojnie, z sardonicznym uśmieszkiem.
     – Możemy zmienić temat?
     Marshall pokręcił głową z rozbawieniem.
     – Wracając do rozmowy. Nie odpowiedziałeś mi na pytanie o zainteresowaniach.
     – W sumie to mam jeden, można powiedzieć talent, ale wie o nim tylko jedna osoba i chyba wolę, żeby tak pozostało.
     – Nie wstydź się, cokolwiek to jest nie będę się śmiał.
     – Niech ci będzie. – Rzucił, przekręcając oczami. Kliknął parę razy w ekran smartphone'a, a po chwili odtworzył jakąś piosenkę, a dokładniej jej podkład dźwiękowy. Westchnął, opierając się o kanapę i wsłuchując się w dźwięki, odłożył na bok telefon, chwytając w dłonie kubek i wpatrując się w blat stołu.
Stars are only visible in the darkness / Gwiazdy są widoczne tylko w ciemności
Marshall otworzył szerzej powieki, skupiając wzrok na nim. Był zszokowany podobieństwem głosu nastolatka, do oryginalnego wykonawcy Imagine Dragons. Oczywiście, nie brzmiało to identycznie, w końcu chłopak był dużo młodszy. Głos, gdy mówił i gdy śpiewał był czymś różnym, nie przypominało siebie. Miał o wiele mocniejsze brzmienie, nie tak jak u dorosłego mężczyzny, ale jednak coś pomiędzy.
Fear is ever-changing and evolving / Strach się ciągle zmienia i rozwija
And I, I feel poisoned inside / I ja, czuję się otruty od środka
And I, I feel so alive / I ja, czuję się tak bardzo żywy
Stiles w dalszym ciągu wpatrywał się w obrany poprzednio punkt. Mężczyzna miał wrażenie, jakby piosence towarzyszyło jakieś wspomnienie goszczące w jego umyśle, na którym teraz się skupiał. Utwór musiał mieć dla niego jakieś znaczenie.
Nobody can save you now / Nikt nie może cię teraz ocalić
The king is crowned / Król jest w koronie
It's do or die / Działaj lub giń
Nobody can save me now / Nikt nie może mnie teraz ocalić
The only sound / Jedyny dźwięk
Is the battle cry / To okrzyk wojenny
Is the battle cry / To okrzyk wojenny
Is the battle cry / To okrzyk wojenny
Nobody can save you now / Nikt nie może cię teraz ocalić
It's do or die / Działaj lub giń
     Ostatnie słowa wywołały u niego szkliste oczy. Odwrócił wzrok i przygryzł wargę, jakby oczekując krytyki. W międzyczasie wyłączył podkład.
     Marco wciąż wpatrywał się w niego z uchylonymi ustami i osłupieniem. Nie potrafił wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Chłopak nie sfałszował ani jednego wersu. Wystarczyłoby jedynie parę lekcji i jego głos byłby doszlifowany do perfekcji.
     – Tak wiem, to głupie. – Chłopak zaczął jeździć palcem po gładkim materiale sofy. – Moi rodzice mają rację, że robię z siebie pośmiewisko, a moje marzenia to jakieś durnoty, na które nie powinienem marnować życia. Oni wymagają, żebym został jakimś zasranym dziennikarzem. – Ścisnął usta w wąską kreskę i przetarł oczy grzbietem dłoni. Wciąż uparcie wpatrywał się w ten sam punkt.
     – Głupie?! – Mężczyzna w końcu wyrwał się z osłupienia. – To było zajebiste, ty... jak ty... No po prostu wow.
     W głębi wciąż doszukiwał się znaczenia tekstu, ale pod kątem tego, co kiedyś mogło się stać w życiu nastolatka. Nie wiedział dlaczego, ale martwił się o niego. Postanowił, że na razie nie będzie go dobijał, pytając, o co chodzi.
     – Masz talent, młody, wyjątkowy talent.
     Stiles wzruszył ramionami, wciąż na niego nie patrząc.
     Mężczyzna grzbietem palca pogładził go po policzku.
     – Chodź tu. – Usiadł  na skos, opierając plecy w rogu kanapy. Przysunął go do siebie, między nogi. Oparł jego plecy o swój tors i oplótł go rękami, składając delikatny i flegmatyczny pocałunek na jego włosach. Uśmiechnął się lekko i oparł głowę o jego bark. Rozkoszował się ciepłem jego ciała. Mógłby go tak obejmować każdej nocy, wyglądał tak uroczo. Po paru minutach w tej przyjemnej chwili ich wzajemnego milczenia, zagłuszanego jedynie dźwiękami dochodzącymi z telewizora, dostrzegł zmęczenie na jego twarzy. – Ktoś tu jest śpiący. – Wyszeptał i musnął ustami jego szyję.