Rozdział 1 [ Jak to wszystko się zaczęło? ]

     Reflektory rozbłysły, okrzyki fanów wezbrały na sile, a sędzia przygotował się do przedstawienia zawodników.

     – W lewym narożniku Peter Samar; 25 lat; 1,85m wzrostu i 80kg mięśni! – Przerwał, czekając na okrzyki fanów. Gdy tłum lekko ucichł, poprosił o ciszę i kontynuował. – W prawym narożniku Marco Marshall; również 25 lat; 1,87m wzrostu i 90kg mięśni! – Tłum dosłownie oszalał.
     Brunet odetchnął głęboko, uderzył rękawicami o siebie, następnie przybierając postawę, spojrzał w kierunku swojego przeciwnika, czekając na znak, że może wkroczyć do akcji.

     Marco siedział teraz w przebieralni. Ledwo pamiętał walkę, która z góry była dla niego wygraną. Reflektory, okrzyki, pierwszy gong, knockout. Większość starć na ringu tak wyglądała. Ostatnio nie zwracał uwagi na walki, bardziej dręczyło go poczucie samotności. Jessica, jego żona od czterech lat, wciąż wyjeżdżała w delegację. Nieustannie, odkąd podjęła się nowej pracy. W dodatku nie mógł nawet spokojnie wyjść z domu, bez otoczenia przez reporterów.

     W pomieszczeniu rozległ się dźwięk pukania. Mężczyzna westchnął. Raczył pojawić się jego menadżer, kolejna fanka z orzeszkiem w głowie czy może dla odmiany stworzenie, z którym da się porozmawiać? Mimo to odkrzyknął „Otwarte!”.

     W wejściu pojawił się niewysoki ciemny brunet z brązowymi oczami. Chłopak zamknął za sobą drzwi i podszedł kilka kroków.

     Może to i kolejny fan, ale jednak w tym coś go zaintrygowało. Te jego charakterystyczne oczy, niemalże nienaturalnie ciemne.

     – Emm… Wiesz, jestem twoim fanem… i chciałbym... No chciałbym poprosić o autograf. – Zawahał się i powiedział szeptem jakby sam do siebie. – Boże, jak to debilnie zabrzmiało. – Wykrzywił usta, marszcząc przy tym nos. Wyglądał jak mały, zniesmaczony dzieciak.

     Marco nie potrafił powstrzymać się przed szerokim uśmiechem.

     – Jasne, siadaj. – Poklepał ręką miejsce obok siebie. Podążał wzrokiem za chłopakiem, który niepewnie szedł w jego stronę i usiadł na ławce. – To… dla kogo podpisać? – Rozbawiony nieśmiałością chłopaka, miał ochotę wykombinować coś, żeby został choć chwilę dłużej. Swoją drogą uwielbiał wprowadzać ludzi w niezręczne sytuacje, robili wtedy takie zabawne miny. Młody wyglądał na tak wystraszonego, że mężczyzna nie zdziwiłby się, gdyby wybiegł stąd lub wyskoczył przez okno. – To gdzie podpisać? 

     Chłopak podał mu białą koszulkę z jakimś nadrukiem. 

     – Dla Stilesa.

     Marshall zabrał się za podpisywanie koszulki. Po chwili dodał, przyglądając się swojemu dziełu:

     – Wiesz, zawsze mógłbym podpisać się gdzie indziej. – Na ułamek (może więcej?) sekundy spojrzał na jego krocze, z uniesioną brwią. 

     Brunet zarumienił się, co tylko dodało mu uroku, podkreślając przy tym kolor oczu. Wyglądał tak bosko, że Marco ledwo powstrzymał się, żeby nie wpić się w jego usta. Miał żonę, ale od czasu do czasu… Skarcił się w myślach. Mimo wszystko nie chciał, żeby chłopak już szedł. Poza tym i tak nie miał nic do roboty, a wywoływanie u niego tego uroczego rumieńca powoli stawało się jednym z jego ulubionych zajęć. Przez moment, spoglądając w jego oczy, w ten ciemny odcień, dostrzegł błysk niebezpieczeństwa.
     Ciekawe, jaki byłby w… Marco, ogarnij się! 

     – M–może lepiej na koszulce. – Młody zająknął się. 

     Sięgnął, żeby odebrać koszulkę, ale Marco nagle wyprostował rękę w górę tak, aby chłopak nie dosięgnął zawartości. Towarzysz nie ukrywał zaskoczenia, wpatrując się to na niego, to na koszulkę. 

– Nie–nie–nie. Zróbmy tak, oddam ci koszulkę pod warunkiem. – Podniósł palec wskazujący wolnej ręki, a po chwili skierował na niego. – Zostaniesz tu ze mną, aż wróci mój menadżer. Naprawdę umieram z nudów. – Nie kłamał. Miał ochotę na towarzystwo, a w szczególności jego. 

     Stiles zastanowił się przez chwilę, gdy wyszedł już z osłupienia. 

     – Jeśli to nie problem, m–mogę zostać. – Zamilkł na chwilę. Naciągnął rękawy bluzy za nadgarstki i gwałtownie zakrył policzki owiniętymi dłońmi. – Boże, rumienię się jak ciota, prawda? – Zamknął oczy, mamrocząc pod nosem.

     – Nie, wcale nie. – Mężczyzna uśmiechnął się do niego i ściągnął z twarzy jego dłonie. – Wyglądasz słodko.

     Marco uznał, że po tym, co powiedział, chłopak nie może się już bardziej zarumienić. Mimo wszystko miał ochotę sprawdzić, czy potrafi bardziej się zawstydzić… Tak z czystej ciekawości. 

     – To jesteś bokserem, tak? – Stiles niespodziewanie zmienił temat. – Pewnie dużo – Zamilkł i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że bokser siedzi w samych spodenkach. Przełknął ślinę i kontynuował. – Pewnie dużo ćwiczysz. Zresztą widać. – Nieświadomie przejechał palcami po jego umięśnionej ręce i okrążył palcem wytatuowaną rękawicę bokserską na ramieniu, co przyjemnie połaskotało mężczyznę.

     – Zgadza się. Jak to mówią, trening czyni mistrza. – Gdy chłopak speszony odsunął dłoń. Marco puścił do niego oczko, na znak, że nie przeszkadza mu to. Właściwie nie przeszkodziło mu by, gdyby sprawdził też, co ma w bokserkach.
     Kurwa, znowu myślę o głupotach.
     – Lubisz się bić, czy przychodzisz dla zabawy? – Bo jak dla zabawy to z chęcią pokażę ci te ciekawsze sfery satysfakcji; pomyślał i natychmiast ugryzł się w język, żeby tego nie wypowiedzieć.

     – Nie, nie u mnie z samoobroną ciężko. – Jak zahipnotyzowany jeździł koniuszkami palców po jego umięśnionym torsie, po każdym mięśniu na klacie. – Boks to niezła frajda, ale kompletnie nie dla mnie. Pewnie, gdybym rozmachnął się do uderzenia, to jako pierwszego znokautowałbym samego siebie.

     Marco mimo woli roześmiał się. Idealna okazja, żeby go zaprosić i… Nie, on po prostu może go nauczyć kilku ciosów.

     – Wiesz, jak chcesz, to mógłbyś wpaść do mnie na kilka godzin. Nauczyłbym cię paru ruchów. – Za wszelką cenę starał się, aby zabrzmiało to jak luźne spotkanie. 

     Stiles jakby opamiętał się i odsunął od niego rękę, spoglądając z jeszcze większym zdziwieniem niż poprzednio. 

     Marco nabazgrał na karteczce adres swojego domu i wcisnął mu papierek do dłoni.

     – Trzymaj. 

     Wyglądało na to, że chłopak zaprotestuje, ale w tym momencie bez pukania wparował gość z telefonem w ręku.

     – Słuchaj Marco, pojutrze masz kolejną walkę z… – urwał, gdy dostrzegł siedzącego obok gościa. – Nie przeszkadzam? – Przyjrzał się im zakłopotany. 

     – Nie, nie. Właściwie to ja już wychodzę… 

     – Fajnie się rozmawiało, trzymaj to twój autograf. – Marco podał mu koszulkę, którą Stiles posłusznie odebrał. Następnie odprowadził go wzrokiem, aż drzwi zatrzasnęły się.